bleek te zijn geworden, is met koele cijfers weer gecorrigeerd. Ruud en Ruud bleken niet gescoord te hebben, Greg’s schot van 35 meter verdween helaas net over de lat. Ja, Adrie scoorde maar het bleek de 1-4 te zijn. Ja, de scheids deelde bananen, maar die gaven niet de doorslag. Ja, we speelden 4-3-3, maar meer tot grote verbazing van gastspeler Martin Bijl dan tot verrassing van de tegenstander. Kortom: verloren. Geen speech van de voorzitter en voor de fusiebesprekingen met onze vrienden van de Loswal is nog geen week geleden groen licht gegeven. Het leven kan hard zijn. Zo je best doen en nog steeds nul punten.
Op dan maar naar:
Excelsior P. Ve – WFB Ve 05 februari 2011.
Uit met 8-2 verloren na een kansloze 2e helft waarin we compleet werden overlopen. Maar dat was toen en optimistisch zoals altijd hoopten we op een eerste puntje. Slechts 2 afwezigen vandaag met Adrie en Martien. Arno was er, maar helaas geblesseerd. Niet meer trainen, Arno, op donderdag. Veel te gevaarlijk, hou het maar bij de dinsdag. Verder iedereen op tijd in in de kleedkamer. Iedereen? Ja iedereen, maar niet in de ogen van onze aanvoerder. André kwam als laatste binnen. Typisch André. In zijn vorige elftal leverde die eigenschap steevast een wisselbeurt op. En nu? Nu ook. Ook wissel André, besliste Ruud., die de opstelling al in zijn hoofd had. Je bent te laat! André zat er niet echt mee zo leek het, al jaren niet anders gewend.
Droog weer, 11 graden, kunstgras, maar helaas windkracht 8 dwars over het veld. Dat viel niet mee. De bal dwarrelde alle kanten op en aanwijzingen waren door de wind niet goed te verstaan. Maar, geroutineerd als we zijn, lukte het toch af en toe een aardige aanval op te zetten. Met iets windvoordeel konden we WFB niet terug dringen maar kregen wel ruimte voor snelle counters. En zowaar, we kwamen met 1-0 voor. Een lange bal van linksback Martin op Ruud N. die op zijn beurt met een steekpassje Xander diep stuurde die beheerst de keeper omspeelde en scoorde. De zon leek te gaan schijnen. Eventjes, want onderhand tradtiegetrouw was onze vreugde van korte duur. WFB scoorde van afstand na wat wankel ingrijpen van onze kant. 1-1. Het voetbal bleef aan beide kanten rommelig maar af en toe viel er toch een pareltje te bewonderen. Martin werd van achteruit aangespeeld en leek direct vastgezet te worden door zijn tegenstander. Maar met een fraaie beweging achter het standbeen langs werd de WFB-er letterlijk in de wind gezet. De spieren van Martin moeten hebben geprotesteerd, maar toch. Of....”wisselen” werd er geroepen. Voelde Martin alsnog de pijn van de vloeiende beweging? Nee , het was Jaap, die bij het zien van de de actie van Martin, spontaan een eigen spier voelde protesteren. Hij kon niet meer verder en Cor kwam hem vervangen.
Weer een snelle aanval, Bas stuurde zijn zoon diep en volgelvrij mee opgelopen werd Ruud N aangespeeld, 2-1. Wat een weelde. Ook voor Ruud N, die zijn belofte aan het begin van het seizoen om er veertig te maken een heel klein beetje kon inlossen. Nog 38 te gaan.....
Zouden we de rust halen met een voorsprong? Jazeker! Daar was nog wel een redding van Dick voor nodig die een gevaarlijk schot van dichtbij naast werkte.
Rust. Wissels genoeg dus het halve elftal omgezet. Alle wissels hun plaats gewezen door Ruud. Want tenslotte moet iedereen kunnen spelen. “En ik dan, Ruud?” klonk het naast hem.
Was onze aanvoerder zowaar Peter vergeten. Maar die voetbalt ook nog niet zo lang.......
De wind leek nog harder te waaien dan voor de rust. En nu hadden wij ‘m wat meer tegen. In de eerste fase konden we er nog een paar keer aardig uitkomen, maar de weg naar het vijandelijke doel leek met de minuut langer te worden en op een gegeven moment was het passeren van de middenlijn al een succes. Vrouwen en kinderen eerst. WFB en de wind drukten ons naar achteren en het wachten leek op de 2-2. Schoten, dwarrelende voorzetten, het werd steeds linker. Eén man leek gelukkig onpasseerbaar vandaag. Ex-captain Dick duwde, stompte, keek, alle ballen naast of over of hield ze gewoon tegen. En als je de rest dan ook keihard ziet werken onder aanvoering van Ruud L. die zelfs ballen uit ons strafschopgebied kopte, dan groeit de hoop op een mooi resultaat. Maar de druk was groot en de voorsprong miniem.
Blessure Leon, wie gaat er in? Xander, die de tweede helft stond te vlaggen leek de beste keus. Terecht, want daarna konden we toch beetje bij beetje meer in de buurt van het WFB doel komen en er kwamen zelfs kansen. Uiteindelijk een schot van Xander, de keeper liet de bal los en wie was daar, precies op tijd? Het was André, die als een duveltje uit een doosje in de rebound de bal in het doel tikte. O.k., de beeldspraak is misschien niet helemaal conform de werkelijkheid, maar hij was er wel, voor de verlossende 3-1. Aardig detail: André heeft sinds zijn rentree 2x 45 minuten gespeeld en daarin 2x gescoord. Dan rekenen we zijn korte deelname tegen Heinenoord even niet mee. Met een competitie van 20 wedstrijden eindig je met zo’n gemiddelde op........precies... 40! Is de echte vervanger van Cor B nu toch gevonden en kan Ruud N gewoon weer naar achteren?
Nog een paar keer bibberen hoewel het ook nog makkelijk 4-1 kon worden en eindelijk floot scheids Leo Meijboom voor het einde. Leo floot een onberispelijke wedstrijd in zijn heldergeel fluoriserende shirt. Hiermee een duidelijk signaal afgevend; met mij valt niet te spotten, bij voorbaat heb je al geel gezien!
Huilend van vreugde vielen we elkaar in de armen. 3-1 winst. De eerste punten in de tas. Feest in de kleedkamer met het kratje van André. Opgelucht dat we van de hatelijke nul af zijn.
Wim
